Ali Ulvi Kurucu Sözleri

Ali Ulvi Kurucu 1922 yılında Konya ilinde doğmuştur. 3 Şubat 2002 yılında Medine’de vefat etmiştir. Ali Ulvi Kurucu El-Ezher Üniversitesi Mezunudur. İşte Ölüm Yıldönümü anısına derlediğimiz Ali Ulvi Kurucu Sözleri…

Ali Ulvi Kurucu Sözleri

Tasavvuf, İslâm’ın ruhunda vardır…

Korunmak, tedaviden daha mühimdir…

Çok kararan gecelerin gündüzleri yakın olur…

Her şey O’ndan. Her şey O’ndan.” ve “Her şey O’na.

Mabedini kaybeden millet ruhunu kaybeder, her şeyini kaybeder…

Dış alemimize nizam ve düzeni kuruyoruz da iç alemimizde kuramıyoruz…

Ey Allah’ın kulu, senin her nefesin nimettir. Alamadığını düşün veremediğini düşün!

Varlığını insanlığa kabul ettiren fikirler, insanlıkla beraber yaşama hakkına sahiptirler…

Tasavvuf, İslam’ın ruhunda vardır. Tasavvuf insanı insan eden ilimdir. İnsan eden, insan eden…

Kader, daima bir sır olarak kalacaktır… Çünkü beşerin akıl ve idrak seviyesinin üzerinde bir muammadır…

Evlâdım; dinden, İlâhî hakikatlerden uzaklaşan insan; tabiata, fıtrata, yaradılışa da hepsine isyan edip karşı geliyor…

Selâm veren kimse şunu demiş olur: Kardeşim emin ol, benden sana zarar gelmez… İşte selâmın manası da budur.

Kütüphaneler dolusu kitap veya dolaplar dolusu reçete olsa, kullanmadıktan, başkasına verip faydalandırmadıktan sonra neye yarar?

Biz çok şeyler biliyoruz. Çok şeyler duyuyoruz. Ama maalesef parasının zekatını vermeyen zengin gibi, bildiklerimizle amel etmiyoruz.

İslâm; akılda, ilim ve irfan; kalpte nur ve iz ‘an; cemiyette asayiş ve intizam, devlette hak ve adalet ve Allah’ın şanını ilân etmektir.

Hicret; kaçmak, rahata kavuşmak değildir. Mücadeleye devam etmek, fethe, zafere hazırlanmak için çalışmak, kuvvetlenmek demektir.

İnsan, âlim oluyor da amil olamıyor. Bildiğini hayatına tatbik edemiyor… Amil oluyor da ihlâs sahibi olamıyor… İhlâs sahibi oluyor da insan-ı kâmil olamıyor…

Hiç bu yanmalar, yakınmalar, figanlar, nazlar, niyazlar dergâhı İlahi’ye arz edilir de Cenab-ı Hakk’ın rahmet deryası sakit, sakin kalır mı, hissiz sessiz kalır mı? Elbette kalmaz…

Çocuklar, garip, öksüz, kimsesiz, kalan davamız, bugün öyle fedailer ister ki, dava uğrunda, yalnız dünyadaki rahatından değil, ahiretinden de fedakârlık etmeye hazır olacak…!

Yağmurda ne yapılır? Ya Resulallah yağmur yağarken, mübarek başınızı açıyorsunuz. Bunun sebebi nedir? Yağmur taneleri, günahsız alemlerden yeni inip geliyorlar; yerlerden evvel başıma damlasın…

Gecelerin uzun mu kısa mı olduğunu, takvimi yapanlar, yıldızlara bakıp vakti hesaplayanlar bilmez… Onlar, “Şu kadar saattir. “Der, gidip uyurlar. Sen onu, dertliye, hastaya, kaçana, saklanana, hapistekine sor…

Evladım simalar gibi seslerle de bir şua, bir parıltı var, gözle görülmeyen bir şua var, gözle görülmeyen bir şua var. Ruhla duyulan, vicdanla sezilen bir rayiha, bir koku var. Bazı sesler, insana manevi tesir yapar. Sesin güzelliğiyle beraber okuyuşta bir halavet, bir tatlılık, bir manevi tesir olur.

Nefsini tezkiye eden, manevi kirlerden temizleyen; günahlardan gafletlerden, manevi kirlerden ruhunu temizleyen kimse, temizdir, kurtulmuştur; saadete ermiştir. Fakat ruhunu kirli bırakan, temizlemeyen, tövbe etmeyen, günahkâr olarak Cenab-ı Hakk’ın huzuruna varan kimse, perişan olmuştur, hüsrana düşmüştür.

Milletin dışını, cismini, maddesini toprağını ordusu korur. Ama milleti yapan asıl değerler, ruh, mana, din, iman, ahlâk, namus ise, manevî ordu olan ilim adamlarının koruması altındadır. Asıl millet, bu değerlerden meydana gelir. Bunlar korunabilirse, bir millet, her zaman ve her yerde, kendisini yeniden inşa edebilir…

Ali Ulvi Kurucu Alıntıları

Her şeyin bir öz cevheri vardır. Manevi değerlerin öz cevheri de “inançtır”.

İfadenin özünü teşkil eden iman gücü arttıkça, gönüllerdeki tesiri o nispetle derinleşir.

Maddi refahın zirvesine ulaşmış olan kitlelerde kanayan yaralar ve yıkılan yuvalar, ayaklar altında kalan insan şerefi, hep, fikren ve ruhen, manen ve ahlaken çürüyüp çökmeyi doğuran imansızlıktır.

İnancı olan ferd ve cemiyet, benliğine sahip olduğu gibi, asliyetiyle birlikte şahsiyetini korumak şuur ve idrakini de kazanır. Lakin inancını kaybedince, asliyetiyle birlikte şahsiyetini de kaybetmiş olur.

Büyükler, manevi sohbetleri, “gönül ziyafetleri” diye tarif ederler ki, bu tarifin, ruha akan bir cazibesi vardır. Çünkü bu ziyafetlerde, aç kalan ruhlarımızın gıdasını alırken, gönüllerimiz hikmet parıltılarıyla aydınlığa kavuşuyor.

Aslında batıl maneviyat düşmanlığı manasına gelir. Tıpkı,  güneşin battığı ufukları, zulmetlerin sardığı gibi; hakikat nurundan mahrum kalan gönülleri de karanlık fikirler, sakat zihniyetler ve batıl inançlar istila eder.

Bir milletin hayat unsurları demek olan; din dil, tarih, kültür, sanat gibi atalar mirası manevi değerlerin yaşamasıyla, o millet ayakta kalabiliyor. Aksi halde, kâinatta yaşamak hakkını kaybeden varlıklar gibi, hayat sahnesinden silinip gitmeğe mahkum oluyor.

İnsan hayatının gül bahçesi demek olan İslam terbiyesi, her irşadıyla ömrümüzün ufuklarını ahlak ve fazilet ışıklarıyla donatırken, öldükten sonra da bu arzumuzun tatminin de ruhumuzu, huzur alemlerine kanatlandırmış oluyor. Hicran bulutlarıyla örtülen ümid ufuklarımızı, rahmetle anılmak güneşiyle aydınlatıyor.

Hayatta unutulmamak temennisi, herkesin gönlünde yaşayan en derin bir dilek olurken, aynı temenninin devamını insan öldükten sonra da arzu ediyor. Bu itibarla rahmetle anılmak niyazı, insan da en büyük teselliyi, bu müstesna tecelliye mazhar olmak saadetinde buluyor.

Cenab-ı Hak bazı kalemlere öyle bir ibda kabiliyeti vermiştir ki, onların ifadesinde en girift meseleler; adeta billur bir ırmak gibi akar. Tesirleri gönülleri, bir aşk ateşi gibi yakar. Merhum Cemil Meriç Bey’in kalemi de, işte bu icazkar kalemlerden biridir. Sayfalarla ifade edilemeyecek hakikatleri, bir kelimeye sığdırmasını bilir. Her cümlesi tabloluk birer vecize halini alır.